"Η κουλτούρα του εγωσιμού". (από την Ένωση Ιανουαρίου που κυκλοφορεί).

Η κουλτούρα του εγωισμού.

«…η καπιταλιστική κουλτούρα του φιλελεύθερου εγωισμού και του αγοραίου καταναλωτισμού δεν μπορεί να υποστηρίξει τις υπαρξιακές αγωνίες και τον συναισθηματισμό των μαζών». Cornel West, «Θρησκεία και Αριστερά: Μια εισαγωγή».

Το 1986, βρέθηκαν στο πλατό του Channel 4, τρεις δυνατές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους προσωπικότητες, οργανώνοντας μία συνάντηση που θέμα είχε τη νέα κουλτούρα του εγωισμού καθώς και τις ηθικές, ψυχολογικές και ανθρωπολογικές επιπτώσεις της ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης θεωρητικός της αυτονομίας και συνδεδεμένος με τις περιπέτειες του ευρωπαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος, ο Κρίστοφερ Λας, συγγραφέας της Κουλτούρας του Ναρκισσισμού, εκπρόσωπος του αμερικανικού κοινοτισμού και της κριτικής της καταναλωτικής κοινωνίας και του πολιτισμικού φιλελευθερισμού, και ο Μάικλ Ιγνάτιεφ Καναδού πολιτικού και φιλόσοφου ο οποίος διεύθυνε και συμμετείχε στη συζήτηση.

«Επιχείρηση Καλάβρυτα» - Το χρονικό του αίματος, μέσα από μια μαρτυρία. (από την Ρήξη-τεύχος Νοεμβρίου που κυκλοφορεί).

Το Δεκέμβρη του 1943, τα Καλάβρυτα, έζησαν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής κτηνωδίας. Η «επιχείρηση Καλάβρυτα» ήταν μια διαταγή που δόθηκε με αφορμή την καταστροφή του λόχου Σόμπερ από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην μάχη της Κερπινής. Ως αντίποινα προς τους αντάρτες λοιπόν, οι Γερμανοί αποφάσισαν να κάψουν τα Καλάβρυτα και τις γύρω περιοχές και να εκτελέσουν τον αρσενικό πληθυσμό.
Η κυρία Μάνθα, είναι μία από τις λίγες γυναίκες που ζουν σήμερα στα Καλάβρυτα, και έζησε το Ολοκαύτωμα. Στην εκτέλεση έχασε τον αδελφό της και τον πατέρα της. Από τα Καλάβρυτα δεν έφυγε ποτέ. Την επόμενη του Ολοκαυτώματος, επέστρεψε με τη μητέρα της και τα αδέλφια της και φτιάξανε μια παράγκα από τσίγκους. Εκεί ζήσανε μέχρι να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Τη γνωρίσαμε μέσω του εγγονού της, Βασίλη, και δέχτηκε να μας μιλήσει. Για να μάθουμε πώς έγιναν κι όχι πώς γράφτηκαν.

«Και τι να σας πω εγώ;  Πώς σκοτωθήκαμε.

Ο Μαγικός Ρεαλισμός του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Στους συντρόφους που δεν πιστέψαν στον έρωτα και στο ρεαλισμό του υπερφυσικού.

...Ένα λεπτό, τώρα θα παρακολουθήσουμε μιαν αναμφισβήτη απόδειξη της άπειρης δύναμης του Θεού...
Ένας ιερέας που εκστασιάζεται και μετεωρίζεται με την ισχύ της ζεστής σοκολάτας∙ ένας συνταγματάρχης που έχασε δεκαεφτά γιους κι όμως επέζησε από δεκατέσσερις απόπειρες δολοφονίας, εβδομήντα τρεις ενέδρες κι ένα εκτελεστικό απόσπασμα∙ ένας τσιγγάνος που έχει γλιτώσει από όλους τους λοιμούς και τους καταποντισμούς που είχαν χτυπήσει την ανθρωπότητα∙ και μια δαιμονισμένη κοπέλα η οποία πεθαίνει από έρωτα, ενώ ένα μέρος του σώματός της, τα μαλλιά, αρνούνται να υπακούσουν στο θάνατο και συνεχίζουν να μακραίνουν μέρα τη μέρα ∙ εν τέλει μία βροχή που διαρκεί τέσσερα χρόνια, έντεκα εβδομάδες και δύο ημέρες.

Αν μη τι άλλο, ο Γκαμπριέλ Γκαρσίας Μάρκες, ήξερε να παρασύρει τους αναγνώστες του, στην μαγεία του φυσικού και στον ρεαλισμό του αφύσικου. Ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του «Μαγικού Ρεαλισμού», γνώριζε καλά πως να συνδυάσει και να υφάνει πάνω στο λογοτεχνικό καμβά, το ρεαλιστικό με το εξωπραγματικό. Δημιουργούσε με αυτόν τον τρόπο μια ισότιμη αποδοχή του καθημερινού και του απίθανου, αναιρώντας τα σύνορα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Η έντονη κοινωνική κριτική, οι πολλαπλές ιστορικές αφηγήσεις βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα που στιγμάτισαν την ιστορία και την κοινωνία της Λατινικής Αμερικής – άνοδος δικτατοριών, εισβολή οικονομικού ιμπεριαλισμού, απεργίες του εργατικού κινήματος που πνίγηκαν στο αίμα – σε συνδυασμό με άπλετη υπερβολή, έναν κυκέωνα από χαρακτήρες που αποδέχονται εξωπραγματικές καταστάσεις ως καθημερινές και αμελητέες στιγμές, δημιουργούν έναν απίθανα μαγικό σουρεαλιστικό κόσμο, που μόνη επιλογή και όχι απαραίτητα υποχρεωτική, είναι ο ίδιος ο αναγνώστης να αποδεχθεί το έργο του ως ένα ρεαλιστικό και ταυτόχρονα φαντασιακό κείμενο.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσίας Μάρκες, γεννημένος το 1927 στην Κολομβία, εργάστηκε ως δημοσιογράφος, κριτικός, ερευνητής και συγγραφέας. Αν και πιστός πάντοτε στο Σοσιαλισμό, άσκησε δριμύτατη κριτική στην περίπτωση της Ανατολικής Γερμανίας. Υπερασπίστηκε με θέρμη την κουβανική επανάσταση, παρέμεινε πιστός φίλος και σύντροφος του Φιντέλ Κάστρο και ίδρυσε μία οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πόλη του Μεξικό, με το όνομα Habeas. 
Στο εξαιρετικό λογοτεχνικό του έργο, μπορούμε να διακρίνουμε τα ιστορικά και πολιτικά ρεύματα που επηρέασαν την Λατινική Αμερική, καθώς επίσης και την επιρροή που άσκησαν σε αυτό, οι αρχέτυποι θρύλοι του λαού και τα μαγικά παραμύθια, εμποτισμένα με τις αρχές και τις αξίες του ιθαγενικού λαού της χώρας. 

Ξαναδιαβάζοντας τα έργα του σήμερα ερωτευόμαστε ξανά, αγαπάμε, νιώθουμε και αναζητάμε έναν κόσμο γεμάτο συναισθήματα: έναν κόσμο ρεαλιστικά εκπληκτικό κι ασυνήθιστο. Μέσα από τις γραμμές του αποδεχόμαστε τις μεταφυσικές εμπειρίες ως ένα μέρος της πραγματικότητας, έξω από τα αυστηρά ορθολογικά πλαίσια. Διδασκόμαστε τον έρωτα ως αυταπάρνηση μα και ως επιμονή και πάθος, ως υπέρτατη ανάγκη, αιτία ύστατης καταστροφής και συμπαντική δύναμη, ενώ από την άλλη αποδεχόμαστε την πιο ταπεινή πλευρά του εαυτού μας καθώς και την πιο πεισματική και σίγουρη. Ο ίδιος  εκθειάζει την αγάπη και το φόβο για τη ζωή και το θάνατο. Θέτει ερωτήματα για την εσωτερική μας αναζήτηση και μας παρασύρει στην κατά βάθος διεύρυνση της ανθρώπινης ύπαρξης.

 Εν τέλει ο Γκαμπριέλ Γκαρσίας Μάρκες –ή Γκάμπο, όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν φίλοι και θαυμαστές- , μας διδάσκει να διεισδύουμε στο μυστήριο της πραγματικότητας, ακόμη και σήμερα, σε μια εποχή που κυριαρχεί ο ορθολογισμός και η ανάλυση, μετατρέποντας το κοινό και το καθημερινό σε θαυμαστό κι απόκοσμο (Flores, 1955), δίχως να καταφεύγουμε σε φανταστικά στοιχεία. Στρέφει την προσοχή στη δημιουργική πράξη. Μας μαθαίνει να αγαπάμε χωρίς ιδιοτέλεια, τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας, να συγχωράμε και να ζητάμε συγχώρεση, να εκφραζόμαστε ειλικρινά κι αληθινά σαν να είναι πάντα η τελευταία φορά.

"Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!"

                                                                                                                                                    Κ. Ιλιάνα


*Πληροφορίες για το Μαγικό Ρεαλισμό πάρθηκαν από την εξαιρετική εργασία "Ο Μαγικός Ρεαλισμός στη Λογοτεχνία 20ος και 21ος αιώνας".

Παρών! Μια αληθινή ιστορία

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς
Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα,  τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς
Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων.

Για αυτήν την «Ελλάς  των Ελλήνων» τέσσερις δεκαετίες μετά την πτώση της, η Εύη Μακρίδου, έρχεται να συμπληρώσει το μεγάλο φάσμα ντοκουμέντων που περιγράφουν την μελανή αυτή περίοδο της ελληνικής ιστορίας, με μια πραγματική μαρτυρία. Μια ιστορία που αφορά τα γεγονότα γύρω από τη σύλληψη του Μίκη Θεοδωράκη τον Αύγουστο του 1967 στην Αθήνα, μία σύλληψη που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα της Ασφάλειας.

Η συγγραφέας περιγράφει

40 χρόνια Κατοχής 40 χρόνια Αγώνας - Λεύκωμα Αφίσας (από την εφ. Ένωσις Φεβρουαρίου)

Το 2010, η Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου μαζί με τη Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο, προέβη σε μια εξαιρετική πρωτοβουλία έκθεσης Αφίσας με κεντρικό θέμα τη συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο.

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολις στην Αθήνα με αρκετή επιτυχία και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από πολλές ομάδες (πολιτικές ή φοιτητικές) για τη συγκέντρωση των αφισών.
Σήμερα κυκλοφορεί από τη Σ.Α.Κ και Σ.Ε.Α.Υ.Α.Ε.Κ το Λεύκωμα Αφίσας «40 χρόνια κατοχή – 40 χρόνια αγώνας» σε πιο πολύ καλά επιμελημένη έκδοση, συγκεντρώνοντας όλες τις αφίσες που παρουσιάστηκαν στην έκθεση.
Ίσως σήμερα πιο πολύ από ποτέ,

Βιβλιοπαρουσίαση - Η κληρονομιά του Αλεξάνδρου

  […] κὰι ἔφη πρὸς τὴν Ὀλυμπιάδα «δίδου νῦν τὴν πρός γέννησιν φωνὴν».               Καὶ αὐτὸς δὲ ἐπένευσεν αὐτῆς τὸν τοκετὸν καὶ εἶπεν αὐτῇ∙ «βασιλὲα ἂρτι τέξῃ κοσμοκράτορα». ἡ δέ Ὀλυμπιὰς μεῖζον βοὸς  μυκησαμένη ἀπεκύησε παῖδα ἄρρενα σὺνἀγαθῆ τύχῃ. Τοῦ δὲ παιδὸς πεσόντος εἰς τὴν γῆν ἐγένοντο βροντῶν κτύποι ἀλλεπάλληλοι καί ἀστραπῶν φωτισμοί, ὥστετὸν σύμπαντα κόσμον κινεῖσθαι.

Το παραπάνω απόσπασμα, προέρχεται από τη Μυθιστορία του Αλεξάνδρου,ένα λογοτεχνικό κείμενο που γράφτηκε γύρω στα μέσα του 3^ου-4^ου αι. μ. Χ από το Ψευδοκαλλισθένη. Πρόκειται για το πιο διαδεδομένο κείμενο παγκοσμίως, μετά τη Βίβλο. Το κείμενο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες μεταξύ των οποίων συριακά, ισπανικά, κ.α.

Έκτοτε πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για το μεγάλο στρατηλάτη της Μακεδονίας, πολλοί λαοί τον διεκδίκησαν κι ακόμα περισσότεροι τον θαύμασαν και εμπνεύστηκαν από την κληρονομιά που οι επιδρομές του άφησαν πίσω. Σήμερα κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, το τρίτο κατά σειρά του φιλοσόφου Κώστα Παπαϊωάννου για την ελληνική τέχνη έργο με τίτλο η Κληρονομιά του Αλεξάνδρου.

Βιβλιοπαρουσίαση Ουρανόπετρα

«Ουρανόπετρα!» μονολόγησε. «Όπως η Αφροδίτη, που’ πεσε ο σπόρος απ΄τον ουρανό κι εγεννήθηκε στα κύματα. Ωσάν την Κύπρο! Ουρανόπετρα ένι κι ετούτη, που’ πεσε στη Μεσόγειο! Κι ο Γερόλεμος κι εγώ κι ούλοι που ζούμε δαμαί παιθκιά της Ουρανόπετρας είμαστε! Ένι ο θησαυρός μας! Κι όποιος εύρει τζαι τον προσωπικό του θησαυρό είντα άλλο θέλει στη ζωή;».

Διαλέγοντας τον τίτλο «Ουρανόπετρα» ο Γιάννης Καλπούζος για το νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο αποφάσισε να μας ταξιδέψει στην Κύπρο δύο εποχών, του 1570 και του 1880. Ζωγραφίζοντας στον καμβά της ιστορίας,