Βιβλιοπαρουσίαση: «Πατριδεγωφάγος – η νόσος της πόλης», του Θεόδωρου Ι.Ζιάκα. (Από την εφημερίδα Ένωση Νοεμβρίου που κυκλοφορεί)

«Πατριδεγωφάγος» είναι αυτός που τρώει την πατρίδα του. Που «τρώει» όμως μαζί της και το δικό του Εγώ. Εξού και «εγω-φάγος». Πρόκειται για ένα είδος «αυτοτρωγόμενου» ανθρωπολογικού βαμπίρ. 


Με αυτή του την πρόταση, εξηγεί ο συγγραφέας και στοχαστής, Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, τον τίτλο του τελευταίου του βιβλίου «Πατριδεγωφάγος- η νόσος της πόλης», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός. Ως κατακλείδα στην εικοσιπενταετή μελέτη του που αφορά το Έθνος ως φαινόμενο και ως κοινωνική πραγματικότητα, μας παραδίδει ένα από τα αρτιότερα δοκίμιά του για να σταθούμε και να σκεφτούμε: τι είμαστε και τι θέλουμε να είμαστε; Ανάγκη επείγουσα να ξανακοιτάξουμε το Έθνος (σελ 21).


Το κύριο ερώτημα λοιπόν που αναλύει με την άψογη συγγραφική του τεχνική, είναι εάν αυτό που ζούμε είναι αυτό που ονομάζουμε ως Finis Graeciae- δηλαδή το τέλος του ίδιου του Ελληνισμού. Μέσα λοιπόν από τον παρασιτισμό και τη σήψη που έχει προκαλέσει η μεταπολίτευση σε συνδυασμό με την οικονομική-και ως εκ τούτου πολιτισμική-ηθική-κοινωνική- κρίση, η νεωτερική κατάρρευση καθώς και η μετανεωτερική μετάβαση έχουν αρχίσει. Το ζητούμενο είναι να μην κυριαρχήσει ο μη βιώσιμος νεοέλληνας που έχουν δημιουργήσει οι συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά ο Έλληνας που έτυχε να ακούσει για το «ύδωρ το ζών» και προσπαθεί να ξεμπαζώσει την Πηγή του (σελ 16).

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του , ο συγγραφέας αναλύει τους πιο σημαντικούς όρους που πρέπει να γνωρίζει, όποιος αναφέρεται στο Έθνος, την Παράδοση και τον Αστό. Εξηγεί ποια η σχέση τους με το Κράτος και τις θεωρίες που προέκυψαν τον 19ο αι. - η εποχή της γέννησης των εθνών και των εθνών-κρατών στην Ευρώπη – καθώς και για ποιους λόγους δεν μπορούμε να εντάξουμε το παράδειγμα του ελληνικού έθνους σε αυτήν την εποχή. Εξίσου αναλύει με αριστοτεχνικό τρόπο και επιχειρηματολογια, για ποιους λόγους η ελληνική εθνική ετερότητα προσδιορίζεται από τη γλώσσα και τη θρησκεία, είτε χωριστά είτε από κοινού.  Προχωρεί σε μια ανάλυση του νεωτερικού συστήματος, εξηγώντας ποιες οι διαφορές του Πατριώτη από τον Ιδιώτη του 21ου αιώνα που χαρακτηρίζεται από ευρωλιγουρισμό, και που ο τελευταίος αποφεύγει με οποιοδήποτε τρόπο το Υπερατομικό Καλό∙ ακριβώς για το λόγο του ότι πλέον στην Ελλάδα υπερισχύει το πρότυπο του Ιδιώτη που τρέφεται με τις «αξίες» του μηδενισμού καθώς και και την ενσωμάτωσή του στο αστικό Τεχνοσύστημα, που αποτελεί την κύρια ιδεολογία και κινητήρια δύναμη του σύγχρονου καπιταλιστικού μορφώματος, και το οποίο είναι ενάντιο στην κοινωνία.  Ο Ιδιώτης λοιπόν αυτός, είναι η εξέλιξη του Αστου του Νεωτερικού συστήματος, ο οποίος ζούσε χάρη στην καταστροφική του μανία για οτιδήποτε προήγαγε την άνεση του. Ο σημερινός όμως Ιδιώτης είναι αυτός που αν και συμφεροντολόγος είναι ένα υποκείμενο «ηθικό» αφού «τελεί» τις υποχρεώσεις του προς την Πατρίδα. Ουσιαστικά εξαγοράζει την ιδιωτική του ανηθικότητα με την καθηκοντολογική του αψογότητα. Αυτό όμως δεν είναι το πρότυπο του Έλληνα που θα βγάλει την κοινωνία από τον παρασιτικό τρόπο ζωής, και που θα τον αναδείξει από Άχθο Αρούρη σε δημιουργικό κι ενεργό πολίτη . Τέλος κλείνει το πρώτο μέρος του βιβλίου εξηγώντας για ποιο λόγο ο σύγχρονος μηδενισμός και η απομάκρυνση από τις παραδόσεις, είναι αυτά που γεννάνε και προάγουν το ρατσισμό και το σωβινισμό. Εν ολίγοις η εξαντλητική μανία των νεωτεριστών διανοουμένων, να μηδενίσουν τις βασικές αρχές που σε καιρούς δύσκολους κράτησαν ενωμένο τον ελληνικό λαό και ως αντισώματα κατέστρεψαν τον καρκίνο που προκαλούσε ο πατριδεγωφάγος, είναι αυτή που οδηγεί στην έκλειψη του ελληνικού έθνους.

Στο δεύτερο μέρος τοποθετεί μια σειρά δοκιμίων που ασχολούνται με την ύπαρξη των κομμάτων, τη μεταπολίτευση καθώς και τη μετάβαση μας από το μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό και την ύπαρξη του εθνομηδενισμού ως κύριο ρεύμα ιδεολογίας. Μέσα από αυτά το μόνο που αποκρυσταλλώνεται στο κοινωνικό πεδίο είναι το ελληνικό βαμπίρ, ένα καταναλωτικό παράσιτο. Το παράσιτο αυτό είναι ακριβώς η μορφή του νεοέλληνα που ξεπήδησε μέσα από την μεταπολίτευση και διαμορφώθηκε στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚ. Χαρακτηριστικά προέκυψε από τη συγχώνευση κοινωνικού παρασιτισμού, εθνικού γραικυλισμού και πελατειακού πολιτικού συστήματος, αλλά η ανθρωπολογική του βάση βρίσκεται στο αχαλίνωτο μηδενιστικό ατομικισμό που χαρακτηρίζει το διαχρονικό ελληνικό άτομο στη φάση της ολοκλήρωσής του. Είναι το εθνικό μας βαμπίρ (σελ 162).

Χωρίς τις σύγχρονες προκαταλήψεις που χαρακτηρίζουν τους νεωτεριστές αριστερούς διανοούμενους, ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας -ένας αριστερός διανοούμενος που δεν αποτάσσει την ταυτότητα του Έλληνα Χριστιανού-  μέσα από μια αρκετά αισιόδοξη προοπτική, προτείνει ουσιαστικά μια πρόταση εξόδου από την κρίση καθαρά ελληνική∙ κατά την οποία πρέπει να κοιτάξουμε τους θεσμούς που μας βοήθησαν να αναπτύξουμε αντισώματα σε ανάλογες κρίσιμες στιγμές που απειλείτο η ύπαρξη μας ως Έθνος. Η στροφή της κοινωνίας προς τα μέσα και η αναζήτησή παραδοσιακών αξιών, είναι οι μόνες που θα μας βοηθήσουν να επανέλθουμε σε μια εσωτερική ατομική ανασυγκρότηση, μόνη ικανή να μας τραβήξει από την κρίση ψυχών που έχει προκαλέσει η παγκοσμιοποιήση και κατ’επέκταση ο ευρωλιγουρισμός καθώς και ο, κατά σχιζοφρενικό τρόπο, εκδυτικισμός μας.

Κουλαφέτη Ιλιάνα